Κάποτε ψήφιζαν δαγκωτό

Κάθε κάλπη ήταν μεταλλική και χωρισμένη στα δύο. Εξωτερικά, η μια πλευρά ήταν λευκή και έγραφε ΝΑΙ και η άλλη ήταν μαύρη και έγραφε ΟΧΙ. Κάθε ψηφοφόρος έπιανε ένα σφαιρίδιο και το έριχνε μέσω ενός σωλήνα στην πλευρά της αρεσκείας του. Και αυτό έπρεπε να το κάνει υποχρεωτικά για κάθε υποψήφιο χωριστά. Μάλιστα για να μην “προδοθεί” η ψήφος του από τον ήχο του σφαιριδίου, οι κάλπες είχαν μάλλινη εσωτερική επένδυση! Όταν λοιπόν κάποιος δεν ήθελε να ψηφίσει υπέρ κάποιου υποψηφίου, έπρεπε να ρίξει το σφαιρίδιο του στην μαύρη περιοχή με το ΟΧΙ. Συνεπώς τον “μαύριζε” ή του “έριχνε μαύρο”. Πως προέκυψε όμως το “δαγκωτό”; Οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές κάποιων υποψηφίων προκειμένου να αποδείξουν την πίστη και το φρόνημά τους, δάγκωναν το σφαιρίδιο για να μείνει υποτίθεται το αποτύπωμα των δοντιών τους!
Mετά το τέλος της ψηφοφορίας σειρά είχε η καταμέτρηση των ψήφων, δηλαδή η καταμέτρηση των σφαιριδίων.
Αυτό γινόταν πάνω σε μια σιδερένια πλάκα με τρύπες. Σε κάθε τρύπα έμπαινε ένα μολυβένιο σφαιρίδιο, μια ψήφος δηλαδή. Μετρώντας το άθροισμα των σφαιριδίων κάθε πλάκας είχαμε το άθροισμα των ψήφων.
Το συνολικό άθροισμα των σφαιριδίων του “ναι” και του “όχι” έπρεπε να είναι ίσο με τον αριθμό των ψηφοφόρων. Αν τα σφαιρίδια ήταν περισσότερα η αριθμητική αυτή διαφορά διορθωνόταν αφαιρώντας πάντα τον πλεονάζοντα αριθμό σφαιριδίων από τα σφαιρίδια του ΝΑΙ.

πηγή: